De eerste indrukken

Hoi Allemaal,

Ik ben veilig aangekomen in Nairobi!

Maandagavond 21 april hebben heit en mem mij naar Schiphol gebracht. Daar wachtte Koen op me, die kwam van zijn Opa’s verjaardag. We hebben samen in een hotel geslapen en om kwart over acht dinsdagochtend waren we weer op schiphol. De koffers ingecheckt en nog wat ontbeten. Ik was tot die tijd heel rustig, maar begon nu wel een beetje nerveus te worden. Raar om weg te gaan. Koen heeft genoeg zoenen gekregen om de twee maand door te komen. Later kwamen de andere meiden ook en zijn we door de douane gegaan.

De vlucht duurde 8 uur. Maar we werden goed verzorg door de KLM, dus die uren zijn we wel goed doorgekomen. Om kwart over 8 Keniaanse tijd(een uur eerden dan in Nederland) zijn we geland in Nairobi en daarna duurde het nog een uur om door de douane te komen. Toen we buiten kwamen stonden Lydia, Vincent en Moses. We kregen allemaal een Keniaanse boekenlegger en zijn toen naar de busjes gegaan waarmee we naar Nairobi zijn gebracht. Mara en Alice gingen met Vincent mee en Esther en ik met Lydia en Moses. Het huis waar we wonen is ongeveer een uur rijden van het vliegveld af. We wonen in Dagoretti. Een van de sloppenwijken maar in een compound. We wonen in een stenenflat van 3 verdiepingen en wij wonen op de eerste etage. Daar hebben Esther en ik een kamer. De kamer is erg klein, maar het past allemaal net. We slapen in een stapelbed en slapen onder de klamboe. Dat was even wennen de eerste nacht maar de tweede nacht heb ik een stuk beter geslapen. Ook hebben we een wc en een douche bij onze kamer. Wel koud water, maar das goed voor de bloedsomloop en met dit weer maakt het niet zoveel uit. Op de derde etage woont ons gezin waar we verblijven. Hier kunnen we samen eten en op de bank zitten de praten etc.

Toen we onze kamer een beetje aan het inrichten waren dinsdag avond, werd ons al verteld dat de school vakantie heeft en dat deze niet eerder begint dan 5 mei. Dus voorlopig staan we nog niet voor de klas. Maargoed het is Afrika, niet te druk om maken(erg goede oefening voor mij.. ). Na de klamboe etc. te hebben opgehangen zijn we direct gaan slapen.

Woensdagochtend werden we wakker, ik had niet heel erg goed geslapen want het is hier wel gehorig. We zijn naar de derde etage gegaan waar Lydia en haar familie woont. Ze woont hier met haar moeder, haar vader, en dochter. Omdat het nu vakantie is wonen er ook 3 kinderen van het Bella Centre bij hun in huis. Een erg klein huisje, erg moeilijk voor te stellen dat ze daar nu met 7 mensen wonen. Maar ook dit keer past het allemaal. Ze hebben 2 slaapkamers, een keuken, wc/douche en een woonkamer. We hebben hier wat ontbeten. Hoe het precies heet weet ik niet meer. Maar de smaak leek op die van oliebollen/pannenkoeken en tegelijkertijd smaakte het naar niks. Na het ontbijt en de kennismaking zijn we met Lydia gaan rondlopen in Dagoretti. Ik moest wel even slikken toen ik al die huisjes zag. Echt krotten. We zitten ongeveer 300 meter van de asfaltweg vandaan. En als we 10 minuten lopen komen we bij een erg mooi gastenverblijf, met een restaurant, internetcafé. En 20 minuten lopen bij ons vandaan zit een luxe winkelcentrum. Het verschil tussen rijk en arm is dus groot. Erg groot! En ja wij vallen toch wel op tussen als blanke mensen. Erg apart.

Mensen op straat zijn wel vriendelijk. De meesten zeggen wel gedag. Je moet natuurlijk wel in de gaten houden of ze het nou echt menen of dat ze wat van je willen.
Woensdag hebben we het niet heel druk gehad. We zijn dus met Lydia door Dagoretti gelopen en hebben de Mara en Alice opgezocht. Zij zitten in eenzelfde soort huisje. Daarna zijn we met de bus naar het winkelcentrum gegaan. Hobbel hobbel hobbel.. Maar wel een ervaring! We moesten nog wc papier, wasknijpers en voor de zekerheid ook nog maar nutella gekocht. Ook hebben we even geluncht daar.

Esther en ik zijn weer samen teruggelopen. We konden de weg terug gelukkig vinden. Daarna hebben we onze kamer heringericht. Want met elk twee koffers en/of een backpack en nog twee koffers vol voor het Bella Centre staat onze kamer behoorlijk vol. Daarna zijn we even naar Het Shalomhouse gegaan. Dat gastenverblijf. Hier konden we even op internet. Ook wel lekker. Daar even met het thuisfront contact gehad.
Woensdagavond hebben Jappati gegeten. Soort van pannenkoeken, erg lekker! Samen met een bruine bonen en aardappelen. Ik vond dit wel lekker. We zaten op de bank en Jack, een van de kinderen zat de hele tijd aan Esther en mijn arm te voelen. Toch wel interessant zo’n blanke arm.

Donderdag begon met een koude douche! Ik heb een paar keer gegild, maar het is toch ook wel weer lekker. Deze dag zijn we naar een jaarlijkse meeting geweest voor een andere stichting: Freedom from hunger. We gingen daar heen met leraren en de managers van het Bella Centre. Met zijn allen in een klein busje. Helemaal opgepropt. Een man achter me zei tegen een andere man. Don’t worry God is with you. Misschien moet ik dat motto maar gewoon aanhouden deze komende weken. We zijn namelijk ook nog aangehouden door de politie, we wisten niet precies waarom, maar later hoorden we dat er geen vergunning was voor de radio. Maar geloof me, de busritjes voldoen niet aan de Nederlandse normen om veilig en goedgekeurd te zijn. De meeting was oke, gewoon een vergadering. Als blanken waren we wederom interessant. De meeting ging over dat landbouw nog steeds erg belangrijk was en dat het belangrijk onderdeel is om de voedselproductie op pijl te houden. Het Bella krijgt zo nu en dan eten van hen. Vandaar dat we daar waren. De terugweg was heel raar. We zaten met zijn elven in een bus voor 10 personen en op een gegeven moment kwamen er nog 5 anderen mensen bij. Proppen dus. De terugweg moesten we weer in een busje. Dit was nogal een ervaring omdat we niet helemaal thuis zijn gebracht en gedropt werden in een andere sloppenwijk. Als blanken zijn we echt een attractie. Maar gelukkig waren de leraren bij ons waardoor de situatie wel gewoon veilig was. Ze praten hier Kiswahilli en die taal klinkt net als het Nederlands nogal hard. Dus het komt vaak harder over dan ze bedoelen. Iedereen spreekt trouwens ook Engels, alleen Swahilli is hun eerste taal.
Aan het eind van de middag hebben we een simkaart gehaald.. Voor 1 euro..We hebben hier dan ook een half uur voor in de rij gestaan. Ook hebben we een modem voor internet, zo kunnen we thuis ook internet hebben. Dit moeten we nog goed aansluiten.

Wat we de komende dagen gaan doen weten we nog niet. Dat komt vast wel goed. Ik wordt er al beter in, met de dag leven en alles komt goed.
Het gaat erg goed met mij. Wel even acclimatiseren, je standaarden van het Nederlandse leven moet je even opzij schuiven voor de Keniaanse. Waar ik erg aan moet wennen is toch wel het verschil tussen arm en rijk. Als ik de compound verlaat, sta ik tussen de krotten. Deze mensen leven van erg weinig geld en het is bijna niet voor te stellen hoe ze leven wanneer je in Nederland bent. Maar wanneer je er tussen staat is het toch wel heftig. Er zijn gelukkig weinig straathonden, zo nu en dan geiten maar echt maar heel weinig. Wel veel kippen! Ook weinig muggen. Gelukkig! Overal langs de straat branden vuurtjes en wordt afval verbrand. Dit stinkt dus wel erg. Ik heb een paar foto’s maar nog niet van de sloppenwijken. Ik wil pas een foto hiervan maken als ze ons wat beter kennen. Vind het nog niet kunnen om met mijn camera daar rond te lopen.

Een lange blog, maar nu hebben jullie een beter beeld bij hoe ik de komende weken ga leven. Morgen hebben we een Keniaanse trouwerij, wel leuk om mee te maken! Ben benieuwd.

Hierbij een aantal foto's: https://onedrive.live.com/?cid=2fd8432b5da97a5a#cid=2FD8432B5DA97A5A&id=2FD8432B5DA97A5A%21981


Hele dikke tut Joke